Λέγει ο Καισάριος, ότι στα χρόνια του, κάποιοι αιρετικοί με τη βοήθεια του σατανά, περπατούσαν πάνω στα ύδατα ενός ποταμού χωρίς να βουλιάζουν στο νερό και με μαντείες παραπλανούσαν και έσυραν στην αίρεση πολλούς χριστιανούς.

Τότε, ένας Ιερεύς, πήρε το ιερό Αρτοφόριο και φτάνοντας στον ποταμό, είπε τα εξής : «Σας εξορκίζω δαίμονες, με τη δύναμη του Αρτοφορίου που κρατώ στα χέρια μου, να μη βοηθάτε τους αιρετικούς, για να μην κολάζετε ο λαός». Βλέποντας ότι δεν γίνεται κανένα θαύμα, και ότι όσα είπε προκαλούσαν το γέλιο των αιρετικών, οι οποίοι συνέχισαν να χορεύουν πάνω στα νερά, έριξε το άγιο Αρτοφόριο μέσα στο ποταμό, και ευθύς μόλις άγγιξε το νερό, διαλύθηκε η απάτη του σατανά, και όλοι οι αιρετικοί που χόρευαν και περπατούσαν πάνω στο νερό, σαν μολύβι βυθίστηκαν στο ποτάμι.

Οι Άγιοι Άγγελοι, αοράτως έλαβαν το Αρτοφόριο – και τον Αγιασμένο Άρτο – και το επανατοποθέτησαν στην Αγία Τράπεζα του ναού. Ο Ιερεύς χάρηκε που φάνηκε η δαιμονική απάτη των αιρετικών, λυπήθηκε όμως πολύ για την απώλεια του Αγιασμένου Άρτου που υπήρχε μέσα στο Αρτοφόριο.

Έκαμε λοιπόν αγρυπνία τη νύκτα μαζί με όλους τους χριστιανούς, προκειμένου να τους οδηγήσει η Χάρη του Θεού να τον βρουν. Το πρωί, βρήκε τον Άγιο Άρτο στην Αγία Τράπεζα του ναού του, γεμίζοντας ευγνωμοσύνη και χαρά για τα θαυμάσια του Αγίου Θεού.

ΠΗΓΗ : ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1851, σ. 201.